Pravna priroda rada za opšte dobro na slobodi
Član 43. Krivičnog zakona Bosne i Hercegovine („Službeni glasnik Bosne i Hercegovine“, br. 3/2003, 32/2003 – ispr., 37/2003, 54/2004, 61/2004, 30/2005, 53/2006, 55/2006, 8/2010, 47/2014, 22/2015, 40/2015 i 35/2018)
Rad za opšte dobro na slobodi predstavlja alternativnu sankciju, svojevrsne sui generis prirode, ali koja ipak ostaje u domenu opšteg poimanja sankcionisanja, stoga ne spada u domen načina izvršenja izrečene kazne.
Iz obrazloženja:
Kada ovako zaključuje, Apelaciono vijeće cijeni da branilac pogrešno poprima prirodu i svrhu rada za opšte dobro na slobodi, pokušavajući isti institut prikazati potpuno izolovano od svake vrste krivičnopravne sankcije, te ga smjestiti isključivo u domen načina izvršenja izrečene kazne. U tom pogledu, ovo Vijeće napominje da rad za opšte dobro na slobodi predstavlja alternativnu sankciju, svojevrsne sui generis prirode, ali koja ipak ostaje u domenu opšteg poimanja sankcionisanja. Navedenom svjedoče i same odredbe člana 43. KZ BiH, a naročito odredba stava 2. u kojoj se navodi:
„Odluka da se kazna zatvora zamijeni radom za opšte dobro na slobodi zasniva se na ocjeni da, uzimajući u obzir sve okolnosti koje određuju vrstu i raspon kazne, izvršenje kazne zatvora ne bi bilo neophodno za ostvarenje svrhe kažnjavanja, ali istovremeno uslovna kazna ne bi bila dovoljna za postizanje opšte svrhe krivičnopravnih sankcija.57“ Dakle, već samom prima facie analizom navedene odredbe očigledno je da je zakonodаvac predmetni institut uporedio upravo sa krivičnopravnim sankcijama, i to smještajući ga u težu vrstu od uslovne osude. Stoga, žalbeni prigovori branioca zasnovani na stavu da se ne radi o krivičnopravnoj sankciji gube na svojoj snazi i ukazuju se kao neosnovani.
(Rješenje vijeća Apelacionog odjeljenja Suda BiH, broj S1 2 K 035000 20 Kž od 07.05.2020. godine)
